We leren de bodem kennen…
We leren de bodem kennen…
Hemelwater...
Dat Cohousing Ekelen een zo ecologisch en duurzaam mogelijk project zal worden, stond voor ons vanaf het begin vast. We bouwen compact en deels verticaal, zodat er van ons perceel van 0,9 ha zoveel mogelijk buitenruimte overblijft.
En die buitenruimte willen we slechts minimaal verharden, zodat regenwater zoveel mogelijk ter plaatse kan infiltreren. Maar om infiltratievoorzieningen te kunnen aanleggen, zijn gegevens nodig over de doorlaatbaarheid van de bodem.
Infiltratieproeven
En daarom vonden afgelopen week een paar infiltratieproeven plaats.
Kort gezegd komt dat hierop neer:
Met een grondboor wordt er een gat gegraven van een meter of twee diep.
In dat gat wordt vervolgens water gepompt tot op een bepaalde hoogte, en dan wordt er van minuut tot minuut bijgehouden hoeveel er al is weggesijpeld.
Al snel bleek dat de bodem heel goed doorlatend is, want het bleek een enorme klus om het boorgat tot de vereiste hoogte te vullen.
En dat is goed nieuws, want dat betekent dat er waarschijnlijk geen infiltratiekratten of andere infiltrerende constructies nodig zijn om het hemelwater vlot te laten insijpelen.
-
- De manuele boring
-
- De meetapparatuur
-
- Vullen van het peilgat
... en grondwater
Al wat langer geleden is ook de diepte van de grondwatertafel gemeten, en die bevindt zich op bijna 5 meter diep.
Tijdens die boring kregen we ook meer zicht op de ondergrond:
Onder een humuslaag van 80 cm dik bevindt zich een dikke zandlaag, die op een diepte van 120-150 cm een stuk harder wordt. Het zand was vochtig, maar zeker niet nat, wat klopt met de eerste indrukken uit de infiltratieproeven.
Voor de moestuiniers onder ons klinkt dat voorlopig gunstig in de oren:
Dat we ons aan zandgrond mochten verwachten is niet meer dan logisch.
Dat die bodem toch voldoende vocht vasthoudt zonder nat te worden is heel fijn om te weten.
En een humuslaag van 80 cm kan in de Kempen als een luxe beschouwd worden…
0 reacties