Projecten in meer landelijke gemeentes daarentegen, gaan vaak uit van beschermd erfgoed, dat op deze manier een nieuwe bestemming kan krijgen (waar anders vaak de middelen of de mogelijkheden voor ontbreken).
Voorbeelden zijn de Vierkantshoeve Ter Beemt in Zingem, en de oude Jongensschool in Kaulille.

Steeds vaker gaan ook projectontwikkelaars zich richten op collectief wonen.
Waar in klassieke cohousingprojecten de bewonersgroep meestal al vanaf het begin betrokken is bij de uitwerking van het project, er vaak de initiatiefnemers van zijn, valt bij de ‘projectontwikkelaarsprojecten’ op, dat de bewoners vaak pas in een late faze enige zeggingschap krijgen in de uitwerking van het project.
Voorbeelden die genoemd werden zijn Boterberg in Kalmthout, Zilverlaan in Oostende en Cityloft in Hasselt.
Vooral bij de twee laatste projecten viel mij als toehoorder op, dat er weinig aandacht leek te zijn gegaan naar de ontwikkeling en de ‘bestemming-geving’ van de gemeenschappelijke ruimte.

Een meer recente ontwikkeling zijn de cohousingprojecten waarbij een stadsbestuur het initiatief neemt.  Schaalvergroting lijkt hierbij het sleutelwoord. Vaak gaat het om projecten van 50 of meer wooneenheden, waarbij Peggy Totté zich met enige bezorgdheid afvraagt om hierbij niet langzaamaan een grens bereikt wordt, waarboven van gezamenlijke beslissen steeds lastiger wordt.
De voorbeelden die ze noemde zijn Bijgaardehof (59 units) in Gent en ’t Wisselspoor (48 units, verdeeld in twee bewonersgroepen) in Leuven.

Na de lezing van Ruth Soenen vervolgde Peggy Totté haar verhaal met  het ontstaan van coöperatieve cohousingprojecten.  In het buitenland – en met name in Zwitserland – bestaan hiervan talloze voorbeelden, zoals het bekende Kalkbreite in Zürich. In Vlaanderen daarentegen is dit een nog recente ontwikkeling.
Peggy Totté ziet zeer veel mogelijkheden voor dit soort projecten.
In de eerste plaats is er de wenselijkheid van grotere projecten dan de relatief kleine sites die door particulieren uit de grond kunnen worden gestampt.
Daarnaast is ook duidelijk dat op termijn de renovatie van verouderde appartementen veel vlotter kan verlopen binnen een coöperatief model dan binnen een klassieke VME.
En tenslotte ziet mevrouw Totté een belangrijke rol weggelegd voor coöperatieve bewoning bij het behoud van beschermd erfgoed.

Duidelijk werd in elk geval, dat wooncoop ‘goe bezig is’, en we wensen hen (en dus ook onszelf als coöperanten!) van harte een heel mooi 2020!